istanbulda

mutluluk neymis?

dusunuyorum. evimdeyim cok mutluyum. sonra gidiyo bir anda ruh emicilerim geliyo. dusunuyorum, yurtdisindayim, yalnizim, kucuk bir studyodayim(sansliysam tabi). aksamlari vakit gecmek bilmiyo. surekli laptopum acik. netten konusuyorum sevdiklerime, facebooktan resimler bakiyorum, dizi izliyorum, zaman geciyo uyuyorum. uyanip lab a gidiyorum. zaman geciyo geciyo. vakit gecsin diye yasiyorum. neden peki?

sonra dusunuyorum evimdeyim, istanbulda, odamda bosbos duruyorum, salona gidip tv izliyorum kitap okuyorum mutluyum. uzgunum belki bir suru sey ters gidiyo ama sevdklerim hep yanibasimda. 

ama iste bu dediklerim boyle yasanmiyo herzaman. gri bi hayat var bazen o gri karariyo bazen sisler dagiliyo bilemiyo insan. belki kimileri her zaman mutlu oluyodur, kimileri genelde mutsuz bazilari da hep gri. 

cok mutlu oldugum anlarda bazen dalip gidiyorum, icim karariyo. yok yani bir sureklilik hic biseyde. 

simdi belcikayi anlatiyorum burdakilere, anlattikca ne guzelmis be ordaki hayatim diyorum. ama gidince oyle olmuyo. tekrar gidesim gelmiyo. ne isim vardi ya diyorum. ama burdayken guzel geliyo ordaki hayatim.

seneye nerde olucam acaba. yalniz basima bir yerlere gitme fikri cok korkutuyo beni, dusunsene virginia dayim tek basima:s

istanbulda kendimi gorevdeymisim gibi hissediyorum suan sanki yapilmasi gereken seyler vardi onlari yapiyorum. boyle planli yasamayi sevmiyorum hayati. icim sikildi bu gece yine herkesler uyuyunca. gentte de boyle oluyodu ya, herkes uyuyunca yalniz kalinca icim karariyodu. 

bi sebebin olmayinca bos geliyo hayat. ama sebebimiz var neyse ki. inanmak guzel biseylere. 

ruh emicilerim geldi yine demistim, geliyolar iste arada vakitsiz yere. bazen cok aci cekmek istiyorum diyorum ya hani sacmaliyorum heralde. 

gentteyken bi tane boyle karamsar yazi yazmadim, simdi istanbulda hersey bu kadar guzelken bunu yaziyorum. bu da aysegul iste. salagim biraz:)