olu pazar

dusunurken dolunayi, gunesi gokyuzunu, aslinda konunun ozunden koptugumu farkettim. kendi kendimi justify etme cabalarim butun dusuncelerim. halbuki etmeyiver bir sefer de kendini justify. haksiz ol di mi?

bizimkiler amsterdama gittiler beraber. kavga etmisler baya. belliydi boyle olucagi zaten paristen sonra. ceren canla kavga etmis, zekiden hepsi nefret eder olmuslar. turkiyeye gittim gideli uzagim herkesten, biraz iyi oldu. hic gelemedigim seydir gerginlikler. turkiyede de epeyce yasadim zaten nedenini anlamadigim kirginliklar.

herneyse..

buz gibi bir hava vardi bugun burda. cami acip icime cekmekten mutluluk duydugum cinsten. butun gun coktum kaloriferin dibine, elimde kitabim, 3 sayfa okuyup 10 dk dusune dusune gecti gunum. cikmadim disari. cikmak istedim ama cikamadim. acik camdan giren ruzgar yanakgimi usuttu. sirtimi dayadigim kalorifer beni yakti, o sekilde hava karardi.

simdi aksam oldu. hersey ayni sekilde duruyo odamda. icimdeki endiseli ruh hali dunku gibi degil bugun. ama yine de bir uyuma istegi var her dakika. muzik dinleye dinleye ruh halim dinledigim sarkiya donusuyo. emre aydin dinliycegme serdar ortac dinlesem simdiye clublarda bulmustum kendimi sanirim:)

kitapta da kirik kalpler, savaslar, icindekini cozememis insanlar, uzulen kadinlar, celiskide olan adam, hastalikli ruhlar, iliskiler.. nereye gidicek bu kitabin sonu bilmiyorum. mutlu olmiycagi kesin. oyle bi kaygisi da yok zaten.

harry potter a gitmem gerek sanirim benim..

faraway

there is something in the way
you're always somewhere else
feelings have deserted me
to a point of no return
i don't believe in god
but i pray for you 

don't you slip away from me
it's you i live for
don't you leave no
don't you slip away from me
i'm vulnerable to your love 


don't let them get you
stay away from the sun
it's too bright for you
your eyes getting blurry
still i'm crying your name
i don't believe in god
but i pray for you 

istanbulda

mutluluk neymis?

dusunuyorum. evimdeyim cok mutluyum. sonra gidiyo bir anda ruh emicilerim geliyo. dusunuyorum, yurtdisindayim, yalnizim, kucuk bir studyodayim(sansliysam tabi). aksamlari vakit gecmek bilmiyo. surekli laptopum acik. netten konusuyorum sevdiklerime, facebooktan resimler bakiyorum, dizi izliyorum, zaman geciyo uyuyorum. uyanip lab a gidiyorum. zaman geciyo geciyo. vakit gecsin diye yasiyorum. neden peki?

sonra dusunuyorum evimdeyim, istanbulda, odamda bosbos duruyorum, salona gidip tv izliyorum kitap okuyorum mutluyum. uzgunum belki bir suru sey ters gidiyo ama sevdklerim hep yanibasimda. 

ama iste bu dediklerim boyle yasanmiyo herzaman. gri bi hayat var bazen o gri karariyo bazen sisler dagiliyo bilemiyo insan. belki kimileri her zaman mutlu oluyodur, kimileri genelde mutsuz bazilari da hep gri. 

cok mutlu oldugum anlarda bazen dalip gidiyorum, icim karariyo. yok yani bir sureklilik hic biseyde. 

simdi belcikayi anlatiyorum burdakilere, anlattikca ne guzelmis be ordaki hayatim diyorum. ama gidince oyle olmuyo. tekrar gidesim gelmiyo. ne isim vardi ya diyorum. ama burdayken guzel geliyo ordaki hayatim.

seneye nerde olucam acaba. yalniz basima bir yerlere gitme fikri cok korkutuyo beni, dusunsene virginia dayim tek basima:s

istanbulda kendimi gorevdeymisim gibi hissediyorum suan sanki yapilmasi gereken seyler vardi onlari yapiyorum. boyle planli yasamayi sevmiyorum hayati. icim sikildi bu gece yine herkesler uyuyunca. gentte de boyle oluyodu ya, herkes uyuyunca yalniz kalinca icim karariyodu. 

bi sebebin olmayinca bos geliyo hayat. ama sebebimiz var neyse ki. inanmak guzel biseylere. 

ruh emicilerim geldi yine demistim, geliyolar iste arada vakitsiz yere. bazen cok aci cekmek istiyorum diyorum ya hani sacmaliyorum heralde. 

gentteyken bi tane boyle karamsar yazi yazmadim, simdi istanbulda hersey bu kadar guzelken bunu yaziyorum. bu da aysegul iste. salagim biraz:)